من با خاطرات تو زنده خواهم ماند ...

چه غمگین از این رفتن و روز های سرد تنهایی

شاید باور نکنی ، از من همین کلمات که با شوق به سوی تو پر می کشند

باقی می مونه و خودکاری که هیچ وقت آخرین کلماتم و بهت نمی تونه بگه ...

شاید یه روز وقتی می خوای احوال منو بپرسی ، عکسم رو تو صفحه ی سفر کرده ها ببینی ....

شاید کودکی بازیگوش ، با شیطنت ، سفر بی بازگشتمو از دیوار کوچه تون بکنه و پاره کنه ...

ولی تموم دغدغه ی من اینه که آیا بعد از این سفرحتمی می تونم همچنان با تو سخن بگویم ...

آیا دستی برای نوشتن و دلی واسه تپیدن خواهم داشت ؟

دوست دارم مدام واست بنویسم ....

دوست دارم به حیات کلمه ی نجیب دست یابم تا رهگذران غمگین صبحگاهان زیر آفتاب نارس منو زمزمه کنن ...

میدونم که خسته ای ... اما دوست دارم اجازه بدی کلماتم یه کوچولو روبرویت بنشینند و نیگات کنن تا به حقیقت این جمله برسی که

می گن :

«... مرا از یاد خواهی برد نمی دانم ؟ ... .ولی میدانم از یادم نخواهی رفت ...»

چه عذابی بود آن روز ...

... دیگه ناامید ناامیدم ...

چی بگم...

دلم می خواد فقط از دلتنگی بنویسم ..

از اینکه کسی نباشه تا وقت تنهاییت بتونی باهاش حرف یزنی ...

وقتی دلت گرفت هی فکر کنی ببینی کیو می تونی پیدا کنی

و هرچی بیشتر می گردی کمتر پیدا می کنی ...

و بازم مجبوری برگردی تو تنهایی خودت و با خودت فقط باشی ...

احساس کنی که دیگه هیچی هیچی تو رو خوشحال نمی کنه

ودیگه نمی تونی به چیزی دل ببندی ..

دیگه نمی تونی ...

مهم نیس ... اگه مهم بود حتما یه چیزی می شد ...

الهی ......

گاهی وقتا موقع نوشتن ، یه نقطه می تونه بیانگر هزاران جمله ی نا گفته باشه ، حرفایی که تو دل داری ولی نمی تونی به زبان مکتوب بیان کنی.

وقتی بغض راه گلوتو میگیره

وقتی اشکا تو چشات حلقه میزنه و تو می خوای یه جوری پنهان کنی

تنها راه چاره منتظر موندنه تا شب از راه برسه ، تا وقتیکه همه بخوابن

اون وقتی که تنها شدی ، تنهای تنها

خودتو وجدانت.

می دونم که می دونی چه حس لطیفی داره اون وقتی که آدم بعد از خدا درد دلاشو واسه ی خودش میگه ، واسه دل خودش

وقتی حس می کنی به غیر از خودتو خدا دیگه هیچ کس حرفاتو نمی شنوه.

چه لذتی داره حس پرواز تو آسمونی که می دونی فقط مال خودته و هر کسی رو که دلت بخواد می تونی توی اون دعوت به پرواز کنی...

التماس دعا...

الهی ........

   راز دل...

     مهتابِ میان ِ نگاهت، همیشه رویایی ست

                          دل در گرو چشمانت، همیشه دریایی ست

     تو ندانی که تا کجای دلم پیش رفته ای!

                            این راز ِ دل بمانَد و همیشه پنهانی ست

     دور مانده ام از هوای پاک دستانت

                        کوچه و حال و هوایش همیشه بارانی ست

     خواهم که پَر کشم تا امتداد نگاهت، ولی

                         چه سود!... این پرنده همیشه زندانی ست

     گفتم غزلی سُرایم در خیال بودن ِ تو

                             اما سهم غزلهایم همیشه تنهایی ست...

                                           (کوچه گرد...)

دل من ميگه هنوز ميشه باورم كني،ميتوني مثل غزل منو از برم كني،ميگه تنهايي من پره از صداي تو،بايه دنيادل خوشي زنده ام براي تو..دل بي طاقت من ديچه آروم نداره...عاشق رسيدنه باز منو جا ميزاره،ميچه ازفاصله هابغض عشقو ميشكنه،ميكه درياهر چي هست بي تو دلگيره برام..كاش ميشد هرجاميري پا به پاي تو بيام..